Minningargrein um Rúnu vinkonu

Drungalegur dagur úti og nokkuð í takt við mína líðan á bálfarardegi Rúnu vinkonu, Guðrúnar Indriðadóttur.

Hér er minningargrein sem birtist í Morgunblaðinu í dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þvílíkt lán að við Rúna vorum valdar saman á tveggja manna stofu á fæðingardeildinni fyrir tæpum 29 árum. Þarna var hún öryggið uppmálað með fjórða og yngsta barnið sitt, en ég með frumburðinn og tók óspart út úr í reynslubanka Rúnu. Á stofu sjö var mikið spjallað, hlegið og sprellað og þarna tengdumst við systraböndum.

Það var Rúnu í blóð borið að rækta garðinn sinn í víðustu og bestu merkingu þess hugtaks. Óhætt er að segja að garðurinn í Jöklafoldinni beri hennar merki, fallegur og skipulagður í samræmi við blómgunartíma. Við hin höfum líka notið góðs af og þykir mér sérlega ljúft að ganga um garðinn minn og fylgjast með fyrrum Jöklafoldarafleggjurum og runnanum góða frá Rúnu vaxa og dafna.

Rúna lét ekki sitt eftir liggja í umhverfismálunum. Hún gekk grænum skrefum um samfélagið og hikaði ekki við að benda á leiðir til úrbóta í þeim efnum. Við vinkonurnar tókum þátt í verkefninu Vistvernd í verki þegar það var enn á tilraunastigi rétt eftir aldamótin. Visthópurinn okkar fór markvisst saman í gegnum mögulegar aðgerðir til umhverfisvænni lífstíls s.s. að draga úr orkunotkun og úrgangi heimilisins. Hver fjölskylda valdi sínar leiðir til að bæta vistspor sitt. Gerðar voru mælingar í upphafi og aftur í lokin til að sjá hvernig til tókst hjá hverju heimili. Mig minnir að það hafi verið afar lítið svigrúm til bætingar hjá Rúnu og fjölskyldu því hún var bara með þetta, alltaf jafn útsjónasöm og nýtin.

Barátta Rúnu fyrir réttlæti og bættu samfélagi var drifin áfram af sterkri réttlætiskennd og lét hún til sín taka á mörgum vígstöðvum. Hjá henni var aldrei neitt hálfkák. Hún skoðaði mál ofan í kjölinn og var einstaklega nösk á að átta sig á kerfisvillum. Umbótasinninn Rúna sat ekki úti í horni og tuðaði, heldur kom málefnum á framfæri við hlutaðeigandi aðila. Með einstökum hætti tókst henni að tala um flókin mál á mannamáli.

Nú rifjast upp ótal samverustundir með hádegishópnum og Rauðu hættunum og alls konar annað í boði Rúnu, þegar hún var dregin út í leikjum á rás tvö eða Bylgjunni. Hún var líka alltaf til í sprell. Einn morguninn datt Rúnu í hug að upplagt væri gleðja Önnu vinkonu okkar með óvissuheimsókn þar sem hún væri að flytja til Danmerkur. Hún var ráðskona í ferðaþjónustusveit í Borgarfirði á þessum tíma. Þegar við nálguðumst bæinn var Anna þegar komin út, því haldið var að þarna væri forsetinn sjálfur að renna í hlað. Því var svarta drossían hennar Rúnu aldrei kölluð annað en forsetabíllinn eftir þetta. Ég sé fyrir mér prakkarasvipinn á Rúnu þegar Anna áttaði sig á því að símtalið frá henni um morguninn hafði verið upplýsingaöflun og hluti af plottinu. Eins og svo oft þá tókst Rúnu þarna að skapa dásamlegan og afar fjörugan vinafund og minningar sem lifa.
 
Það sem ég á eftir að sakna þín elsku vinkona.

Kæru Jón, Bjarki, Vala, Sindri Vera og fjölskyldur, við Rituhöfðafjölskyldan vottum ykkur okkar dýpstu samúðarkveðjur.