Það kom flóðbylgja, bærinn þinn Rikuzentakata er horfinn - seinni hluti

Ég fór af stað í leit að fólkinu mínu og fór yfir gærdaginn í huganum. Þetta var enn óraunverulegt. Það hafði aldrei komið upp í huga minn að það gæti komið flóðbylgja eftir jarðskjálftann stóra. Ég hugsaði um skemmdir á húsinu mínu, hvað hefði eyðilagst og að ég þyrfti að hreinsa til þegar ég kæmist heim. Ég hafði miklar áhyggjur af foreldrum mínum sem voru orðin fullorðin og hættu sem þeim gæti stafað af vegna glerbrota eða vegna húsgögagna sem hefðu fallið í jarðskjálftanum. Flóðbylgja var einfaldlega aldrei inni í myndinni þrátt fyrir að við byggjum á hamfarasvæði, svona hamfarir voru langt umfarm hugmyndarflug okkar. Þetta var martröð.

Hugsunin um að aldraðir foreldrar mínir og strákurinn minn hefðu verið á svæðinu þegar hamfarirnar dundu yfir var að gera mig brjálaða. Ég varð að finna þau.

Maðurinn minn og yngsti sonur minn komu heim. Við vorum heppin því strákurinn okkar sem var heima var óslasaður. Það var erfitt að sameina fjölskyldur eftir hamfarirnar því tölvusamband var niðri og símasamband slitrótt. Því voru útbúnir listar sem gáfu upp nöfn þeirra sem lifðu af og aldur og voru þeir einnig birtir í blöðunum. Nöfn foreldra minna höfðu ekki birst á listum yfir þá sem höfðu komist af.

Ég og maðurinn minn fórum daglega í húsið þar sem líkunum var safnað saman í leit að foreldrum mínum meðal fórnarlamba hamfaranna. Það var erfitt verk og fannst mér hræðilega sorglegt að sjá lík ungra barna sem enginn vitjaði, dag eftir dag. Það var merki um að öll fjölskyldan hafi farist. Við fundum pabba látinn nokkrum dögum eftir hamfarirnar. Við hættum að leita að móður minni eftir tvo mánuði og hefur lík hennar ekki enn fundist. Hún er meðal þeirra 300 bæjarbúa sem enn er saknað ári eftir flóðbylgjuna.

Það er óhætt að segja að eftir svona reynslu líti maður lífið öðrum augum. Ég hef svo oft hugsa til símtals sem ég fékk í farsíma minn frá móður minni að morgni þessa örlagaríka dags 11 mars. Hún átti það til að vera svolítið barnaleg og gleymin eftir heilablóðfall sem hún hafði fengið ári fyrr. Í símtalinu bað mamma mig um að fara með sig til læknis út af kláða í augunum. Ég var upptekin þegar hún hringdi og sagði henni að ég myndi fara með hana daginn eftir og varð frekar pirruð og sagði. „Ég var búin að segja þér að ég myndi taka þig þangað á morgun." Mín síðustu orð við móður mína voru „mamma ekki vera svona barnaleg". Mér hafði ekki dottið í hug að þetta væri mitt hinsta samtal við móður mína.

Mín skilaboð til ykkar og annarra er að mikilvægt er að nýta hvert tækifæri sem gefst til að láta ástvini vita að við elskum þá og sýnum það í verki. Við þurfum ekki að vera fullkomin en metum það sem við höfum og látum ekki litlu hlutina pirra okkur. Ekki gleyma að njóta líðandi stundar því við
vitum ekki hvað morgundagurinn ber í skauti sér.

 

Frásögnin hér að ofan er skrifuð eftir fyrirlestri Ms. Takemi Wada sem sagði okkur nemendum Kizuna 2012 sögu sína.

Hér að neðan er blogg sem ég skrifaði um Rikuzentakata. 

Rikuzentakata í Japan 51 viku eftir hamfarirnar 11. mars 2011

Það var ótrúleg lífsreynsla að fá tækifæri til að fara um hamfarasvæðin í Japan í síðustu viku, tæpu ári eftir hamfarirnar miklu í Japan í fyrra. Fyrst stórum jarðskjálftum sem komu af stað risa flóðbylgjum sem höfðu hræðilegar afleiðingar og ekki síst í fiskibænum Rikuzentakata í Iwate sem við fórum um. Það var trist að sjá nýlagðar götur og húsabrak í stórum fjöllum um allan bæ. Einstaka hús uppistandandi í miðbænum sem áður iðaði í mannlífi. Eina lífið voru þeir sem enn voru að hreinsa brakið, allir með grímur til að varna mengun og sýkingum.

Þetta er eitthvað sem ég á aldrei eftir að gleyma og veit ég að margir eiga um sárt að binda. 16 metra háar flóðbylgjur tóku líf rúmlega 1.500 af 24.000 íbúum bæjarins og voru þar á meðal margir opinberir bæjarstarfsmenn, lögregla og slökkviliðsmenn sem komnir voru saman til að takast á við afleiðingar skjálftans þegar flóðbylgjan reið yfir. Tæplega 300 er enn saknað.